Als journalistieke fotograaf geef ik ook trainingen, mentoring en 1 op 1 coaching. Niet alleen om beter te worden in fotografie, maar ook om je creativiteit te (her-)ontdekken. Ik heb fotograaf Nina Tulp mogen begeleiden met persoonlijke mentoring en zij schreef deze blogpost over haar ervaring.
Van hoofdpijn naar headspace / van pijn naar plezier
Ik had een mentor nodig… Het begon allemaal in januari 2020. Ik woonde net een jaar in mijn droomhuis. Ik had het aantal klussen en de work- en cashflow die ik altijd al wilde hebben. En toch was ik niet happy.
Ik voelde me eenzaam, had veel hoofdpijn en ik voelde me helemaal niet meer creatief. Isabelle was zelf met een interessante persoonlijke ontwikkeling bezig en ik genoot altijd van haar talks op evenementen. Ik wist dan ook meteen dat ik haar als mijn mentor wilde. Ik koos voor 1 sessie ‘f’ace tot face’ mentoring, maar dit werden er uiteindelijk 3.
Je moet de artiest in jezelf eruit laten!
Voor de eerste sessie wilde Isabelle bij mij thuis komen. Ze wilde zien hoe ik leef en wat ik belangrijk vind. Ze vroeg me vooraf of ik dingen wilde klaarleggen. Dingen die ik gemaakt had, zoals tekeningen, gedichten, dagboekfragmenten, eigen projectfoto’s. En dingen die ik inspirerend vond, zoals fotoboeken, muziek, plaatjes van schilderijen etc. Tijdens de cappuccino raakten we allebei helemaal enthousiast. Ook zei ze rake dingen zoals: ‘je moet de artiest in jezelf eruit laten!’ We zijn nog samen de natuur in gegaan en het was heerlijk dat het even helemaal over mij en mijn ideeën mocht gaan.
Ik kreeg een aantal huiswerkopdrachten die in eerste instantie niks te maken leken te hebben met fotografie. Zoals: de juiste connectie met mijn hond vinden, meer series en films met zwarte humor kijken (omdat ik daar van hou), meer sporten en meer samen eten met vrienden. Ook vroeg ze mij om een beelddagboek bij te houden, hiervan alles te bewaren in een grote map én niks weg te gooien. Verder moedigde ze mij aan om even ‘nee’ te zeggen tegen bruiloften en om met mijn eigen projecten door te gaan.
When one door closes…
Ik was helemaal opgeladen na Isabelle’s bezoek. Achteraf zie ik in dat zij een deurtje had geopend, dat niet meer dicht wilde. Ik nam mijn hoofdpijn en huilbuien serieuzer en wat volgde, was de ontdekking dat ik hooggevoelig ben. Ineens was het zo logisch dat het fotograferen van lange bruiloften niet bij mij past!
Mijn beelddagboek maakte ik publiek door dingen hiervan te posten op Instagram onder de naam @hoogcreatief. Dit werd míjn plek om te experimenteren met expressie. Ik genoot van de bijzondere uitwisseling die ik hierdoor met veel mensen kreeg. Ik voelde me zowel bevrijd als bezwaard tegelijk, want er kwam ook veel oude shit naar boven. Ik wandelde sommige dagen urenlang met de hond door de bossen. En hoe pittig dit soms ook was: ik was dankbaar voor de creativiteit die eindelijk weer door mijn aderen stroomde.
Volg de duidelijke ‘ja’
De tweede keer kwam ik bij Isabelle thuis. Ik zat vol met frustraties toen ik aankwam. Ik had een somber gevoel van falen. Mijn gevoelens van waardigheid werden behoorlijk op de proef gesteld met mijn sabbatical, mijn 40e verjaardag en dat ik nog steeds geen idee had van wat ik ‘later wilde worden’. Daarnaast hielp het niet om een grote, witte herdershond in huis te hebben die mij al 4 keer op de grond had getrokken. Er waren weinig plekken en situaties waarin ik me écht sterk voelde.
Wat Isabelle doet met haar mentoring is intuïtief en helemaal toegepast op de persoon die zij coacht. Omdat ze weet dat ik van readings hou, wilde ze met mij wel een kaartje trekken. De boodschap die de kaarten lieten zien waren o.a. dat plichtsbesef mij afremt. Ook was het een uitnodiging me terug te trekken, mijn eigen krachten te leren kennen en de duidelijke ‘ja’ te volgen.
Loslaten en knallen
Inmiddels heb ik mijn fotografie-website zo veranderd dat hij nu helemaal bij mij als persoon aansluit. Ook maak ik eigen werk; een uitlaatklep die ik hard nodig heb. Ik heb inmiddels 4 workshops ‘zelfportretten maken’ gegeven, waarbij ik deelnemers laat ervaren hoe creatief ze daadwerkelijk zijn. In oktober begon ik aan het tweede jaar aan de Kleine Tiki, school voor kunst, coaching en persoonlijke ontwikkeling.
Onze hond heb ik losgelaten. De juiste connectie vinden was blijkbaar ‘nee’ zeggen tegen hem. Ik ben niet de juiste baas voor hem en hij is niet de juiste hond voor mij. Mijn man heeft de zorg volledig overgenomen. En dit werkt voor het hele gezin beter.
Isabelle heeft met haar lef, passie en eigen creativiteit een betere versie van mijzelf naar buiten getrokken. Voor de derde sessie kwamen we op het idee een portret-fotoshoot te doen van ‘de nieuwe Nina’.
We zijn in de tuin van het Kröller- Muller Museum gaan spelen en uitproberen. Ik wilde knallen, dus heb kleding in felle kleuren gekocht voor deze shoot, terwijl ik meestal pastelkleuren of zwart draag. Tijdens de shoot heb ik echt weer het plezier gevoeld wat fotografie kan geven, ook al stond ik zelf nu aan de andere kant van de lens.
Wil jij ook jezelf ontwikkelen als fotograaf en het beste uit jezelf halen? Ik help je graag! Samen bepalen we jouw leerplan en tijdens 1-op-1 begeleiding of een workshop, tillen we jouw werk naar een (nog) hoger niveau.