Als journalistieke trouwfotograaf moet je jouw eigen emoties kunnen loslaten of loskoppelen, om situaties te fotograferen zoals ze zijn. Maar we zijn natuurlijk ook maar ‘gewoon mensen’ dus dit is niet altijd mogelijk. Onbewust doe je dit toch vaak niet wanneer je met iets geconfronteerd wordt dat je persoonlijk raakt.
De levenservaring die je meeneemt naar je bruiloften is eigenlijk een pluspunt in je fotograferen, omdat je bewuster bepaalde emoties fotografeert en dit meegeeft aan je bruidspaar.
Zo heb ik bijvoorbeeld mijn eigen vader zes jaar niet gezien. Ik merk nog altijd hoe ik vader-dochterbanden onbewust nadrukkelijker fotografeer dan ik zou hoeven.
Ik besef vanuit mijn eigen ervaring dat zo’n band niet vanzelfsprekend is en hoe fantastisch het kan zijn als je dit wél in je leven mag hebben.
Ondertussen heb ik het geluk dat ik mijn vader weer dagelijks spreek en dat hij al jarenlang met me mee op reis gaat. Hij vergezelt me regelmatig naar internationale workshops, conferenties en bruiloften.
Zo was hij onder andere aanwezig bij één van de eerste conferenties waar ik mocht spreken (in Boedapest, voor Fearless 2017) en dit was één van de belangrijkste conferenties in mijn leven.
Tijdens mijn presentatie liet ik een slideshow zien van mijn werk, waarin hij meespeelde op zijn gitaar.
Ook is mijn vader meegegaan naar een Joods-Orthodoxe bruiloft in Jeruzalem, waarin hij direct werd opgenomen als één van de gasten. Ik neem mijn vader dus wel vaker mee naar zakelijke aangelegenheden. Juist omdat mijn werk zo persoonlijk gericht is op familiebanden, geeft zijn aanwezigheid daardoor juist een extra dimensie.
In deze blogpost heb ik een aantal van mijn favoriete trouwfoto’s toegevoegd, waar de vaderrol of vaderliefde op bruiloften vanaf spat. Ook deel ik een aantal foto’s van mijn eigen vader en ik ‘aan het werk’ en een paar prachtige portretfoto’s van hem en mij samen.
Credits voor de foto’s van mijn vader gaan naar: Jeff Cooke, Jenn Nauss, Dries Rengle, Linda Bouritius en Gilad Mashiah
Omdat het afgelopen week Vaderdag was, wilde ik vandaag met deze blogpost de kant vanuit trouwfotografen benadrukken. Ik voel me bevoorrecht dat ik mijn eigen vader zo kan betrekken in de beleving van mijn werk, wat ook mijn levenswijze is.
Ik hoop dat dit een inspiratie mag blijven voor mijn manier van fotograferen, maar ook voor collega fotografen: hoe zij op hun eigen manier familiebanden laten zien in hun fotografie.
Mijn vader is inmiddels algemeen bekend bij mijn collega’s en vrienden (die hem ‘The Legend’) noemen: ik mag bijna geen fotografiefeestje meer bijwonen zonder hem als mijn +1.
Ik hoop mijn Papa nog heel lang en heel vaak mee te mogen nemen op reis, ook als ik hem moet voortduwen in een rolstoel.
Love you Paps: ‘Jongens toch…’ ;-)
Xx Isabelle